Theater: Titus

Vorig jaar keerde ik na elke theatervoorstelling teleurgesteld en geïrriteerd weer naar huis. Deze keer dacht ik: "ik ga op safe spelen." Zo koos ik voor een voorstelling van het voor mij vertrouwde theatergezelschap FroeFroe. Klein detail: deze keer werden de bizarre, maar ludieke poppen van FroeFroe vergezeld door Compagnie Lodewijk/Louis. De vraag luidt hierdoor: was mijn keuze nu echt veilig of bleef ik weer eens op mijn honger zitten?

Recensie: Cutting Edge, 20 augustus 2018

Recensie 2: Concertnews.be, 22 augustus 2018 

Ik vlieg met de deur in huis: ik bleef niet op mijn honger zitten, hoera! Was Titus dan effectief een waar 'spektakel' zoals beide recensies beweren? Nee, dat nu ook weer niet.

Het probleem ligt mogelijk bij mij. Ik wist al voor deze voorstelling dat FroeFroe fantastisch poppenspel garandeert. Daarom snakte ik naar nog een tikkeltje meer. Een straf verhaal bijvoorbeeld, maar net dat mankeerde wat in de voorstelling. Shakespeare of niet, dit was zeer eentonig. Het stuk gaat over wraak nemen op elkaar en de zinloosheid daarvan. Het verhaal werd daardoor bijna enkel gevuld met wraakacties tussen de beide partijen. Moesten die wraakacties nu heel intrigerend zijn mag dat van mij, maar dat was hier niet het geval. Er ontbrak dus best wel wat diepgang. 

Al was er volgens de recensent van Concertnews toch wel meer diepgang dan ik dacht. Zo zouden er blijkbaar verborgen boodschappen of referenties in het stuk verscholen zijn. Deze heb ik jammer genoeg onbewust langs me heen laten passeren. Dat heeft mogelijk ook te maken met het fameuze Nederengels dat vaak werd gebruikt in het stuk. In het begin heeft dit taaltje een humoristische kant, maar hoe langer ze deze taal hanteren, hoe harder het begint tegen te steken. Dat komt omdat je als toeschouwer vaak te druk bezig bent met de boodschap te ontcijferen. Ik moest dus mentaal regelmatig het stuk even verlaten. Een "heerlijke mix van Engels en Nederlands " zou ik het zeker niet durven noemen.

Ook de verteller die af en toe het spel onderbrak met een drukke rap had voor mij niet per se een meerwaarde. Mijn vriend vond dit verschrikkelijk: "Amai, die kon echt niet rappen, zo slecht", was het eerste wat hij zei toen we weer naar buiten wandelden. Ik vond het niet zo slecht, maar nu ook niet top. Ik merkte ook bij het publiek dat de meningen hierover verdeeld waren. Sommigen vonden dat leuk en ludiek, maar velen vonden dit ook vervelend. De verstaanbaarheid van de rapper liet vaak ook te wensen over.

In de recensies worden onder andere een zestienkoppig koor en visuele effecten vermeld. Dit was jammer genoeg allemaal niet aanwezig in de voorstelling die ik bezocht. Beide recensies gaan over de voorstelling van Titus in augustus 2018, die trouwens ook in openlucht werd uitgevoerd. Ik vermoed dat het stuk intussen jammer genoeg nog wat aanpassingen onderging waardoor ik mogelijk een minder sterke versie van Titus kreeg voorgeschoteld.

Toch benadruk ik graag nog eens dat ik niet op mijn honger bleef zitten. Hoe elke pop weer tot leven komt blijft fenomenaal. Er zat ook een fantastisch goede slowmotionscène in de voorstelling die mij nog lang gaat bijblijven. Stiekem hoop ik wel dat FroeFroe binnenkort nog eens uitpakt met een voorstelling met een meer intrigerend verhaal, zoals Orfee destijds.

Ik plaats ter gelegenheid graag foto's (2010) van onze zelfgemaakte poppen toen ik Woordkunst-Drama studeerde en helemaal in de ban was van FroeFroe. Ik dreef destijds mijn zinnetje door om poppen te integreren in onze eindvoorstelling.