Lectuur: Sequoia

Sequoia van Kirstin Vanlierde

Sequoia vertelt het verhaal van een wereld die na een oorlog wordt verdeeld over twee werelden: Buitenland, een ruw en zogenaamd onbewoond overblijfsel van de huidige wereld, en Eden. In Eden verloopt het leven heel sereen en gecontroleerd. Edenlingen zijn goed ontwikkeld en leven samen met mensen van hetzelfde geslacht. Maarian is een Edenling en de protagonist van het verhaal. Haar vader was een 'Wetenschapper' die onderzoek deed naar het mysterieuze Buitenland. Na zijn plotse dood zet Maarian zijn onderzoek verder: ze verlaat het veilige Eden en trekt op een ontdekkingstocht naar het gevreesde Buitenland. Sequoia is een toekomstroman van opkomend auteur Kirstin Vanlierde. Het verhaal speelt zich logischerwijs af in de toekomst, al wordt er geen exact jaar vermeld.

Het hoofdthema van het boek is 'angst voor het onbekende'. Hierdoor ontstaan er vooroordelen en vijandigheid. Dat is ook in onze wereld een actueel fenomeen. Mensen staan tot op de dag van vandaag nog steeds niet helemaal open voor verschillende culturen uit angst.  

Plots viel haar iets op, een schaduw over haar schedel, iets donkers. Ze bracht haar hand naar haar hoofd en trok hem terug alsof ze zich gestoken had. Haar hoofd, haar parelgladde hoofdhuid, was ruw en stekelig. Angstig bracht ze haar hand weer omhoog, voelde, keek naar haar dansende spiegelbeeld. Het duurde even voor ze begreep wat er aan de hand was. Haren. Uit haar hoofd groeiden haren. De gedachte vervulde haar met diepe afschuw. Haar vingers tastten de scherpe stoppeltjes af. Ze zaten overal. Ze begonnen aan haar voorhoofd en eindigden diep in haar nek. Maarian kon wel huilen. Dit was nog nooit gebeurd. In Eden was zij altijd een van de eersten om haar hoofd correct te laten behandelen. Ze parfumeerde het subtiel met gouden olie en liet dan het kapje aanbrengen waarop haar hoofdtooi werd vastgezet. Niet één keer had ze zoiets vies als haren moeten laten verwijderen.

De werelden van Vanlierde verdienen meer diepgang

Door de razendsnelle ontwikkeling van onze technologie en bijzondere ontwikkeling van onze maatschappij, vraag ik me regelmatig af hoe de wereld er binnen een pakweg honderd jaar uit zal zien. 

Sequoia van Kirstin Vanlierde biedt een interessant antwoord op mijn vragen. In dit verhaal zullen er in de toekomst twee werelden ontstaan na een oorlog. Het concept van de twee verschillende werelden prikkelde mijn nieuwsgierigheid. Vooral doordat onderwereld 'Eden' een serene wereld is met heel wat technologische snufjes. Tegelijkertijd is het een zeer gesloten wereld. Het is een gemeenschap waar op zich niet veel vrijheid is, maar wel vrede heerst. Buitenland is dan weer compleet het tegenovergestelde. Door de woeste landschappen is het er absoluut niet veilig maar wel 'vrijer'. Die verschillen tussen de twee werelden, op uiterlijk vlak en op vlak van de menselijke ontwikkeling, vond ik interessant. Het boek las, ondanks er soms langere, saaiere passages inzaten, heel vlot. Ik vond Vanlierdes schets van de toekomst ook vrij realistisch. Het zou ooit zo kunnen worden. Hier en daar smijt ze met interessante fantasieën op wetenschappelijk vlak.

Langs de andere kant doet ze er naar mijn mening te weinig mee, en dat valt tegen. Als lezer weet je bijvoorbeeld nooit hoe de hoofdpersonages er concreet uitzien. Daarom vond ik een van de betere en verrassende fragmenten ongetwijfeld het korte stukje over Maarians 'plotse' haargroei. Toen dacht ik: "huh? Ze heeft niet eens haar!" Ik denk dat het boek op zich beter tot zijn recht kwam als het wat dikker was, want de werelden die Vanlierde heeft gecreëerd verdienen veel meer diepgang. 

Kortom: het verhaal leest vlot en je nieuwsgierigheid wordt hier en daar gewekt, maar tegelijkertijd blijf je op je honger zitten. De verhaallijn is vrij vlak, echt veel gebeurt er niet in. Misschien wordt die honger wel gestild met de dikkere opvolger 'Yuma'. Toch heb ik, ondanks ik een nieuwsgierig aagje ben, er geen behoefte aan om het vervolg te lezen.