Lectuur: Honderd uur nacht

De veertienjarige Emilia koopt stiekem een enkeltje naar New York nadat ze iets vreselijk ontdekt over haar vader. Haar plan om van huis weg te lopen stippelde ze tot in de puntjes uit en lijkt waterdicht. Tot ze in New York ontdekt dat het appartement dat ze via het internet vond, helemaal niet bestaat. Emilia moet dringend een oplossing vinden want naar huis keren is voor haar geen optie. Daarnaast is ook de levensbedreigende orkaan Sandy op komst. Het verhaal speelt zich helemaal af in New York in 2012, het jaar van orkaan Sandy.
Het thema opgroeien staat duidelijk centraal in Honderd uur nacht. Emilia worstelt als puber met familiale problemen. Ook haar nieuwe vrienden Seth, Abby en Jim hebben elk hun eigen zorgen waar ze doorheen moeten. Tegelijkertijd moeten ze samen, zonder ouders, orkaan Sandy overleven. Om deze problemen en angsten te overwinnen moeten ze de dingen vanuit een volwassen perspectief benaderen.
Een radio. Ik geloof niet dat ik ooit in mijn leven serieus naar een radio heb geluisterd. Waarom zou je, als er ook telefoons en computers en televisies bestaan? Maar zoals ik opeens anders naar het daglicht kijk, zo bekijk ik de radio nu ook met andere ogen. Dit kleintje werkt op batterijen, dus er is geen stroom voor nodig. En terwijl onze domme mobieltjes geen bereik hebben, vangt de radio nog steeds een signaal op. Ademloos luisteren we naar de krakende stemmen.
Ik miste een klik met Emilia
'Honderd uur nacht' is een boek dat je op een mum van tijd uitleest. In mijn geval komt dit voornamelijk door het feit dat het vrij eenvoudig geschreven is. Zo botsen we meteen ook op mijn eerste probleem met het boek: het niveau is echt wel iets te laag voor een volwassen fervente lezer en het verhaal is vrij voorspelbaar. Ik miste een klik met Emilia. Hierdoor kon het geheel me niet echt bekoren.
Probleem twee: de sobere uitwerking van orkaan Sandy in het verhaal. Die orkaan wordt eveneens vermeld op de achterflap. Volgens de achterflap moet orkaan Sandy net het hele gegeven wat spannend maken. Auteur Anna Woltz zou zelf ook deze orkaan meegemaakt hebben. Toch vind ik het vreemd en vrij teleurstellend dat er zo oppervlakkig met wordt omgegaan in het verhaal. De personages balen vooral omdat er geen elektriciteit is, maar dat is het dan ook.
Ik kan me voorstellen dat je als twaalf- of dertienjarige wél plezier haalt uit het lezen van 'Honderd uur nacht'. De problemen waar de personages met worstelen zijn realistisch en mogelijk ook herkenbaar voor sommigen. Anna Woltz slaagt er dan ook in om die problemen van grote aard in een humoristisch jasje te steken en zo taboes te doorbreken.
Anderzijds is het feit dat er geen elektriciteit
is voor jonge lezers mogelijk wel interessant en zelfs spannend. Zij zullen het
zich wellicht amper kunnen voorstellen om enkele dagen geen smartphone meer te
hebben. Ook volwassenen ontdekken in 'Honderd uur nacht' nog eens dat we als mens
niet veel meer voorstellen zonder elektriciteit.