Lectuur: 19 keer Katherine

Colin Singleton is een wonderkind met een groot probleem. Zijn relatie met de negentiende Katherine in zijn leven liep op de klippen. Daarnaast wilt Colin met zijn geniale brein doodgraag een 'Eureka-moment' beleven zodat heel de wereld hem als uniek kan beschouwen. Om Colin op te peppen neemt Hassan, zijn Libanese en goedlachse vriend, hem mee op roadtrip. Al gauw eindigen ze in het stadje Gutshot.

De verschillende personages in het verhaal willen allemaal iets betekenen in het leven. Dit doen ze door op hun eigen manier hun tekortkomingen te verdoezelen.

'Misschien moeten we een woord afspreken', zei Colin. 'Voor als het te ver gaat. Zomaar een woord, en dan weten we dat we erover op moeten houden.' Hassan stond daar in zijn handdoek naar het plafond te staren en zei ten slotte:' Sperzieboon.' 'Sperzieboon,' bevestigde Colin. In zijn hoofd was hij al anagrammen aan het maken. Sperzieboon was een anagrammatische jackpot.

Boe! Roze spin; ben zo op reis; boer is zo nep; bezie 'n spoor; bron is op zee; bosopziener; besproei zon; enzovoort.

'Je zit weer anagrammen te maken, hè motherfugger?' vroeg Hassan. 'Klopt,' zei Colin. 'Misschien heeft ze je daarom wel gedumpt. Altijd anagrammen aan het maken, nooit aan het luisteren.' 'Sperzieboon,' zei Colin.

Ik vind het moedig van me dat ik het boek helemaal uitlas

Ik wou dit boek lezen omdat het onder andere een boek is van dé John Green. Zelf had ik nog nooit iets van deze man gelezen, dus '19 keer Katherine' zou mijn eerste keer John Green zijn.

Toen ik in het kort las waar het boek over ging was ik meteen verkocht. Er komt een roadtrip in, het speelt zich af in de zomer, het is absurd (wie gaat er nu enkel relaties aan met Katherines?) en als kers op de taart zouden de jongens in een vreemde stadje met excentrieke bewoners belanden. Dit zijn dus de dingen die ik graag tegenkom in een verhaal. En toch vond ik '19 keer Katherine' een verschrikkelijk boek.

De achterflap was gewoon enorm misleidend. Ik keek er als lezer naar uit om met Colin en Hassan op roadtrip te gaan. Helaas had John Green duidelijk geen zin in een roadtrip, want al vrij plots belanden we in het fictieve stadje Gutshot. Daar blijven we ook plakken voor de komende tweehonderd pagina's. Het stadje is trouwens totaal niet boeiend en de bewoners zijn er naar mijn normen vrij normaal hoor. Alleen dit al maakt '19 keer Katherine' vrij saai. Meer roadtrip en minder Gutshot zou het verhaal al een pak beter maken.

Dan hebben we nog de absurditeit rond de negentien Katherines. Ik had gehoopt dat je als lezer veel hierover zou lezen. Juist niets, enkel op het einde worden er zo'n vijf Katherines van de negentien uitgelicht en dit allemaal rap rap en op een oppervlakkig niveau. Enkel Hassan zorgde hier en daar voor een fijner moment in het verhaal. Super grappig vond ik de jongen niet maar het ging er met door. Ik vond het wel jammer dat Hassan dan weer de typische 'grappige dikzak' moest voorstellen.

Combineer dit met het allerergste aspect van het boek: je wordt als lezer voortdurend geconfronteerd met wiskundige formules en curves, onzinnige anagrammen en talloze voetnoten met onbelangrijke weetjes. Dit zorgt ervoor dat je al gauw niet meer in het verhaal zit. Als je het al een verhaal wilt noemen natuurlijk want veel gebeurt er niet. Kort samengevat: ze leren in Gutshot Lindsey kennen en mogen zomaar drie weken aan een stuk bij haar en haar mama wonen. Als er al iets gebeurde kwam het ook allemaal weer moeiteloos goed.

Toen ik '19 keer Katherine' las had ik vooral het gevoel dat John Green graag wil laten zien dat hij een genie is. Serieus, ik vind het enorm moedig van me dat ik het boek helemaal heb uitgelezen.