TENTEN

14 jaar

14 JAAR

Antwerpen Boekenstad trakteert de mensen van de stad (en ook die van de parking) twee keer per maand op een namiddagje poëzie. Deze gezellige namiddagen vallen altijd op een donderdag en gaan door in het Letterenhuis of in het alom gekende Bibliotheek Permeke.

Van alle literaire evenementen sprak zo'n Donderdag van de Poëzie me het meeste aan. Niet alleen omdat je een gratis croissant krijgt. Ook omdat ik stiekem niet zoveel heb met poëzie. Dit vind ik jammer, want ik heb het gevoel dat ik toch veel mis. Pas op, soms zijn er wel stukjes poëzie die ik kan smaken. Langs de andere kant proef ik in sommige stukken bitter weinig, omdat ik ze vaak niet goed begrijp. Zo'n namiddagje poëzie zou dus wel eens heel leerrijk voor mij kunnen zijn.

Ik ging, nadat ik mijn croissant in ontvangst nam, luisteren naar dichter Paul Bogaert. Het zaaltje in Bibliotheek Permeke deed me denken aan een aula. Alleen was deze gezelliger omdat het er vrij klein en donker was. Ik had nog nooit van Paul Bogaert gehoord. Ik vroeg me af of ik de enige was. Als dit het geval was, vroeg ik me ook af of dit opviel.

Paul Bogaert stelde zijn dichtbundel "Zo kan het niet langer" voor. Met deze dichtbundel staat hij stil bij het feit dat we verandering willen maar snel weer in oude gewoontes vallen. Hij las er gedichten uit voor en beantwoordde de vragen van de man die hem interviewde. Het hele gebeuren had wel iets weg van een praatprogramma, wat voor voor een gemoedelijke sfeer zorgde. Paul Bogaert is zelf een sympathieke en bescheiden man waardoor alles voor mij ook wat laagdrempeliger aanvoelde.

Niet alle gedichten begreep ik goed, toch niet wanneer hij deze eerst gewoon voorlas. Gelukkig gaf hij altijd een woordje uitleg bij de inhoud, vaak met anekdotes. Ik merkte dat ik dit gewoon echt nodig heb om inzicht te krijgen in poëzie. Klinkt wat zielig, maar ja ik ben nooit goed geweest in abstracte zaken begrijpen. Interessant vond ik het ook om te horen hoe sommige gedichten tot stand komen. 

Zo gebruikte hij in een gedicht bepaalde woorden die we vaak gebruiken, waardoor we niet meer stilstaan bij de inhoud van dat woord. Daarom gebruikte hij deze woorden in een nieuwe context. In het nieuws bots je bijvoorbeeld regelmatig op het woord 'traject'. Paul Bogaert maakte er dan 'traject van de liefde' van. Dan stelde hij ook zeven gedichten voor over de bierfiets waar een evolutie in zit: van aandachttrekkerij naar pure walging (zat zijn). Nog een fijn idee vond ik de Tent-gedichten. Elk Tent-gedicht is typerend voor een bepaalde levensfase. Ik vond ze alvast amusant en soms wel herkenbaar. 

Het komt er op neer dat Paul Bogaert op een boeiende manier experimenteert met woorden en zinnen en dit ook linkt met het leven. Hij combineert bijvoorbeeld reclametaal met wereldproblemen, om de wereld eens vanuit een ander perspectief te bekijken.

Ik ervoer, en dit is een primeur, eigenlijk alles bijzonder positief. De verhalen rond zijn gedichten brachten me zelf ook op ideeën. Ik vond het oprecht een fijne, ontspannende en boeiende namiddag. Het is ook gratis dus dat maakt het extra aantrekkelijk om dit regelmatiger te doen, als ik de tijd heb tenminste. 

bron:

Bogaert, P. (2018). Zo kan het niet langer. Antwerpen: Uitgeverij Polis.